Pal op de evenaar in Singapore!!

Vorige week moest Bruno voor het werk naar Singapore. Aangezien hij over het weekend moest blijven besloten we er dan maar een "weekendje weg" in Singapore van te maken. Dus nam ik vrijdagmorgen de ochtendvlucht naar daar en 4 uur later was ik ter plaatse.

Nu mag het in Hong Kong inmiddels een iets "koelere" 25 graden zijn, in Singapore werd ik meteen terug naar de hete en vochtige subtropen gebracht. Blijkbaar kennen ze er nauwelijks seizoenen (altijd warm en vochtig), het regent er typisch 1 uur per dag en voor de rest kan je vaak genieten van de zon. Mij hoor je dus niet klagen.

Wat me meteen opviel (en later ook bevestigd naarmate het weekend vorderde): Singaporezen zijn enorm vriendelijk én hun Engels is verbazend goed (zeker vergeleken met Honkies). Engels blijkt hun "business language" te zijn maar een gemiddelde Singaporees is 3-talig: Malay (een soort gesimplifieerd standaard Indonesisch), Engels en Mandarijns. Singapore is ook enorm proper en efficiënt georganiseerd. Een zeer aangename stad dus.

Vrijdagnamidag was Bruno nog aan het werk dus moest ik mezelf beetje bezighouden. Geen probleem, op naar het National Museum. Jammer genoeg was meest interessante verdiep gesloten...Dan maar over naar de orde van de dag: shopping malls! (en dan hoefde Bruno dat ook al niet meer te ondergaan). Mijn favoriet is de 313@Somerset met wat alternatievere winkeltjes en niet alledaagse merken. Maar ik liep ook naar de furutistische Ion op Orchard (Prada en Vuitton komen je tegen) en de Raffles Plaza. Ik scoorde er nieuwe Havaianas (die zullen in Vietnam goed van pas komen) en zelfs al een kerstcadeautje voor België.

 

Ion op Orchard Road

 

Tegen de avond keerde ik terug naar het hotel om met Bruno iets te gaan eten. Aangezien ons hotel zich bevond op Robertson Quay kozen we voor Perzisch in Clarke Quay, de trendy expatbuurt met heel veel neonlichtjes. Clarke Quay is eigenlijk een hele area vol restaurants en bars dus voor elk wat wils.

 

 

Robertson Quay en zicht vanuit de hotelkamer

 

 

Zaterdagmorgen gingen we op verkenningstocht langs de verschillende buuten van Singapore: Little India (zoals de naam zegt met Indische gemeenschap), Holland Village (expatbuurt en je raadt het al redelijk wat noorderburen te vinden ook). In de Botanical Garden aten we over de middag een lekkere spaghetti met Chili Crab. Dit laatste is een van de signature dishes in Singapore. In de namiddag gingen we wat doezelen aan het zwembad. 's Avonds trokken we naar Arab Street en Haji Lane (Arabische buurt), Chijmes (oude kerk met binnen in allemaal restaurants - vooral Japans) waar er een openluchtbioscoop bezig was (Love Actually nog wel!).

 

Arab Street (hier vond Disney dus de inspiratie voor Aladdin)

Chili Crab spaghetti

Een bezoekje aan dé toeristentrekpleister van Singapore mocht niet ontbreken, dus wij naar Marina Bay Sands hotel. Overdag ziet het er potsierlijk uit, zo'n boot op 3 pilaren. 's Avonds met de juiste verlichting heeft het wel iets. En wat het vooral is, het is groot, groter, grootst. Je kan er een halve dag in rondlopen en nog niet alles gezien hebben. We dronken er een (prijzige!) cocktail in de Ku De Ta helemaal boven, vooral voor het zicht dan wel. And what a view it was...

 

 View froom the top (KBC bevindt zich in de Prudential toren in de wirwar van gebouwen)

 



 Marina Bay Sands vanuit kikkerperspectief (en helemaal bovenaan links dronken wij onze cocktail)

 

 

De laatste dag spendeerden we in de Singapore Zoo waar we ontbeten met de aapjes (de urangutangs zijn het uithangbord van de zoo). Deze zoo wordt als een van de besten ter wereld beschouwd omdat je bijna nergens kooien ziet en de dieren redelijk veel plaats krijgen om "vrij" rond te lopen. De zoo begon als opvang shelter voor aapjes die in beslag genomen waren als huisdier (de aap Ah Meng was het eerste dier van de zoo en ze leeft nog steeds) maar inmiddels is het een bezoekje meer dan waard.

 

 Jammer genoeg was het bezoekje Singapore veel te kort, ik had er makkelijk nog een paar dagen kunnen en willen blijven. Hopelijk moet Bruno dus binnenkort nog eens die kant uit, want er valt nog veel te zien en te ontdekken daar op de evenaar!



 

 



 

Toch liever suikerbonen...

We hebben een drukke periode bezoekjes achter de rug. Begin november was het de beurt aan Hein en Katrien gevolgd door papa.We denken dat onze bezoekers zeker hebben kunnen ervaren hoe er wordt geleefd en gewerkt in Hong Kong: het tempo ligt hoog maar goed, work hard, play hard zullen we maar zeggen.

We zeulden hen mee naar alle mogelijke hoeken van Hong Kong of het nu voor sightseeing was of voor een hapje of een drankje. En ook voor ons is dat altijd een leuke manier om weer even stil te staan bij de fantatische stad waarin we leven en wat een voorrecht het is om Hong Kong onze thuis te mogen noemen for the time being. Zoals alle leuke verhaaltjes en bezoekjes kwam er ook een eind aan en inmiddels zijn we weer met z'n tweetjes.

Spannende tijden op het werk, onze collega Beryl is zopas bevallen van een zoontje...happy times! Maar toch is het in Hong Kong beetje anders dan in België. De meeste mensen bevallen hier in een public hospital. Helemaal niks ergs mee, de zorg is er even goed dan in een privéhospitaal, al is het grootste verschil natuurlijk het prijskaartje. Dat, plus de hoeveelheid privacy die je krijgt. In een privé-instelling ligt je alleen op de kamer, in een public hospital met een stuk of 8 mama's op 1 ward zoals ze dat hier noemen (netjes gescheiden met gordijntjes maar dat houdt het geluid van jankende baby's 's nachts natuurlijk niet tegen). Er zijn vaste bezoekuren, ook voor de papa dus voor het grootste deel van de dag sta je er alleen voor. Meestal sta je na 2 nachten ook buiten met je baby (hieraan kan België dan weer een lesje leren) en wordt je verder opgevolgd thuis. Kostprijs voor de bevalling? Gratis op vertoon van je HK identiteitskaart!

Toen ik vroeg hoe de baby heette kreeg ik zeer verbaasde blikken. In België wordt er maanden op voorhand al druk gedaan over namen kiezen en geboortekaartjes maken. Hier in Hong Kong geen geboortekaartjes en ook niet meteen een naam. De ouders hebben 30 dagen de tijd om een naam te kiezen en het kleintje te gaan registreren. Het kiezen van de naam hangt meestal samen met de datum en het jaar waarin de baby geboren wordt en vaak wordt er ook een soort "name specialist" geraadpleegd die in functie van geboortedatum en afstamming van de ouders de meest "fortunate" naam kiest. De Westerse naam mag zelf gekozen worden eens het kind er oud genoeg voor is, meestal ergens rond hun 12-16 jaar.

Dus: geen geboortekaartjes, geen namen, geen kraambezoek en ook.... geen suikerbonen. Ik trok schotels van ogen toen ik de dag erna in de pantry binnenkwam en een zeer indringende geur merkte. Neen, in plaats van suikerbonen wordt er door de ouders een soort van "welkomscadeau" afgeleverd op het werk. Dit bestaat uit grote potten "pork and eggs in vinegar and ginger" (opgelegd varkensvlees en eieren in azijn en gember).  De combinatie van azijn en gember zorgt ervoor dat je de "innerlijke mens" versterkt en is goed voor je ingewanden en je bloedwaarde. Het is een teken dat de ouders een gezond kind hebben gekregen en dat ze blij zijn dit te kunnen delen. Al had ik even blij geweest met een geboortekaartje en een doosje suikerbonen, want de geur bleef nog dagen hangen...En het zicht ervan is ook al niet veel beter, have a look :-)

Een fijn weerzien met mama...en Japan!

De laatste week van september en eerste week van oktober hadden we mama te gast. Aangezien ze nu al voor de tweede keer naar HK kwam en HK nu ook niet zo groot is bedachten we een leuke trip om samen te doen. Aangezien we zo vol lof waren over Japan na ons eerste bezoek in april dit jaar krulde mama haar neus om dit voor zichzelf eens te kunnen zien. Dus zo gezegd en gedaan en de 5-daagse naar Japan werd geboekt.

We verbleven deze keer in een andere stad van de Kansai regio: Osaka. Vanuit Osaka hebben we dan een aantal dagtrips gedaan.

De tweede dag van ons verblijf reden we per trein naar Nara, de hoofdstad van de regio voor dit Kyoto werd. We wandelden er op ons gemakje door het Nara park waar we de hertjes eten gaven (ze hebben wel bijna Bruno zijn t-shirt opgegeten want het zijn nogal opdringerige beestjes). Buiten de mooie Isuien garden gingen we ook binnen in de oudste tempel van Japan, de Todaiji Temple met het grootste gouden Buddha beeld.

's Avonds aten we in een lokale pub in Osaka. Het kostte ons wat moeite om dit adres uit de Lonely Planet te kunnen vinden (in een kelder) maar het was de moeite. Je zit neer op lage krukjes (of te tatami) rond de chef die maakt wat je wil (van de dagvoorraad sashimi tot lekkere inktvis of yakitori).

 Isuien Garden

 Todaiji Temple

 Pub food: je krijgt het eten op een plankje van de kok en neemt het er zelf af

 

De dag erna was het tijd voor onze eerste Shinkansen trip: een ritje op de Japanse sneltrein. We moesten ongeveer 350km afleggen naar Hiroshima vanuit Osaka en stonden er op...exact 86 minuten! De treinen zijn tot op de minuut getimed en nooit !!! (NMBS hoort u dit goed) te laat.

Eens aangekomen in Hiroshima wandelden we door het Peace Park naar de Atomic Bomb Dome. Dit is Unesco erfgoed en ook het enige gebouw dat nog behouden is van voor de atoombom ontploffing (ook al ontplofte de bom zo goed als boven het gebouw het geraamte staat er nog). Je zou denken "ok hier word ik niet zo vrolijk van" maar eigenlijk is Hiroshima (al heeft ze een droevig verleden) best een aangename stad: mooie parken met veel groen, brede lanen en vriendelijke mensen.

Uiteraard kan je niet naar Hiroshima zonder ook een bezoekje te brengen aan het museum maar rondlopen in de nieuwe stad is zeker de moeite.

 De shinkanzen naar Hiroshima

De atomic bomb dome in het Peace Park



Even rusten in de Shukkeien Garden

 

Tijdens onze voorlaatste dag trokken we nog eens naar Kyoto, om mama te laten zien wat ze er nu zo mooi aan vonden en ook om nog enkele dingen te zien die we vorige keer hadden moeten overslaan. We bekeen er de Golden Pavilion, aten oesters en octopusballetjes in de Nishiki market en winkelden een beetje in de Higashiyama buurt terwijl mama de temple bezocht.

 

's Avonds beklommen we (per roltrap) de Umeda Skybuilding waar Bruno en ik helemaal tot op de top gingen om er te genieten van een heus uitzicht over Osaka. We aten op de ground floor van het gebouw overheerlijke Okonomyaki waarvoor Osaka gekend is. Voor de liefhebbers: dit is een soort dikke pannekoek van noedels, ui, kool en afhankelijk van wat je wil zeevruchten of varkensvlees overgoten met een heerlijke BBQ saus en mayonaise. Ja, dat vult! En da sake erbij was zeker niet mis.

 

 De Umeda skybuilding

 Golden Pavilion

Gezellige straatjes in Higashiyama buurt

"balletjes" in de Nishiki market: het deeg wordt in een soort diepe poffertjespan gegoten, stukje inktvis erin en dan heel vakkundig en vooral snel omgedraaid zodat je dus balletjes krijgt.

 

De laatste dag in Osaka beklommen we nog het fort naar Osaka Castle, dat reeds 3 keer heropgebouwd werd na de vele oorlogen tussen de verschillen landsheren vroeger en een paar branden. Buitenkant zeker de moeite, museum binnen voor de liefhebbers.

 





En daarmee zat de vakantie er jammer genoeg weer op. Genoeg krijgen zullen we van Japan niet snel en we plannen zeker nog een bezoekje terug! Maar nu eerst nog een beetje werken (kwestie dat we de reismicrobe kunnen blijven bekostigen)

Zeil je voor het eerst...

Wat krijg je als je een handjevol Belgen overgiet met een sausje van Latino's? Juist ja! One big fat Mexican birthday party!

Voor mij een eerste junk boat feestje ter ere van de verjaardag van onze vrienden Yasser en David.
Een leuk uitje voor wanneer het vochtige, plakkerig warme seizoen plaats ruimt voor aangenaam en warm (maar droog) zomerweer.

Je kan in Hong Kong de zogenaamde junk boats huren in alle soorten en maten. Je huurt deze voor een hele dag of voor een avond (night junk).
Eten is voorzien, drank en muziek moet je zelf verzorgen, in het geval van Zuid-Amerikanen volop salsa en meringue, olé!

We deden ons tegoed aan de zelfgemaakte mojito's van Yasser (echt niemand maakt ze zo lekker) en we vulden onze maagjes met heerlijke nacho's  en burrito's van Little Burro in HK. Er zijn wel wat Mexicaanse restaurants te vinden hier, maar deze loopt toch weg met de prijs voor beste guacamole.

We vaarden uit naar Lamma island voor een eerste plons in het water en zetten daarna koers nabij Stanley voor de rest van de namiddag.

Of hoe je door een dagje ronddobberen beseft hoe zalig het leven hier in Hong Kong kan zijn tijdens de weekends waar niets moet en alles mag. Zeker als je kan genieten van wederom een mooie zonsondergang en beseft dat het intussen in België volop herfst is :-)

 The master of Mojito @ work: let u vooral op de schort!

Swimmimg @ Stanley

Group pic 

Enjoying the quality time

When the sun sets on a beautiful day

Occupy Central - is it not our battle?

Als je als Belg het land verlaat om elders te gaan wonen ben je blij om de politieke deur even achter je dicht te trekken. Ook al blijven we hier via de media het politieke gebeuren in België volgen, je hoeft het je niet echt aan te trekken (stiekem ben je blij en opgelucht dat je er even geen deel van hoeft uit te maken) ... tot het ook op politiek vlak begint te stormen waar je woont.

 

Hong Kong, anders zo "rustig" werd in de nacht van zondag 28 september opgeschrikt door de protestbeweging van Occupy Central. Er waren al geruchten dat er protest zou komen naar aanleiding van 1 oktober (de National Day in China) maar tot voor kort hadden we er nog niet veel van gemerkt. Duizenden mensen, waaronder veel studenten, marcheerden van Central over Admiralty (waar de gebouwen van de rergering zich bevinden) naar Wan Chai. Velen brachten de nacht door op straat. Opmerkelijk aan het protest? Er sneuvelde geen enkel winkelraam, er werd niet met stenen gegooid of auto's in brand gestoken. Hordes mensen op de been en nergens schade (beter zelfs, de protestbeweging deelde 's nachts overal vuilzakken uit zodat er ook geen afval op straat zou achterblijven). Des te groter was ieders verwondering dat de politie besliste traangas in te zetten om de protestanten uit elkaar te drijven. Met zelfgemaakte brillen en paraplu's probeerde men zich ertegen te verzetten, vandaar dat het protest later de naam "Umbrella Movement" kreeg.

 

Politie zet traangas in tegen de protestanten die zich proberen af te schermen met paraplu's

Even kort intermezzo: waar gaat het juist om? Toen Hong Kong werd overgedragen aan China door de Britten werd aan Hong Kong een democratisch regime beloofd door China. China heeft echter de spelregels veranderd want bij de volgende verkiezingen in 2017 mogen kandidaten niet meer democratisch worden voorgesteld maar wil China bepalen op welke kandidaten er kan gestemd worden. Zij vinden dit democratisch, Hong Kong niet. Al deze kandidaten dienen immers grondig gescreend te worden door de Chinese Volkspartij en zullen bijgevolg allemaal pro-Beijing minded zijn. Het is net hetzelfde als dat je zou zeggen: "Bij de volgende verkiezingen in België kan je kiezen tussen een kandidaat van partij paars, partij paars of partij paars". Keuzevrijheid??

 

Maandagmorgen? Chaos in Hong Kong. Geen busverkeer, geen taxi's, scholen sluiten hun deuren en sommige mensen raken niet op het werk. Ikzelf werk in Wanchai en had er een hele klus aan om via de metro op het werk te raken (want werkelijk IEDEREEN wil op de metro). Intussen hadden we mama op bezoek die grotendeels een streep door haar programma moest trekken omwille van het feit dat er op de helft van het eiland geen bussen of taxi's reden. Ze raakte in de namiddag nog net terug van Stanley tot in Wanchai maar de taxichauffeur weigerde om haar naar Central te brengen (wederom iedereen de metro op).

 

Lege straten in Wanchai waar het normaal gezien krioelt van

 

de bussen en taxi's (getrokken van op de footbridge aan de office waar ik werk)

 



Dinsdagmorgen? Scholen blijven gesloten en nog steeds geen bussen of taxi's. Gelukkig is de metro inmiddels wat beter georganiseerd en is er extra personeel ingezet om iedereen tijdig te krijgen waar ze moeten zijn. Intussen blijken er ook bij de collega's grote voorstanders te zijn van de Occupy Central of Pro-Democracy beweging. Velen verschijnen met kleine oogjes op het werk omdat ze maandagavond ook uren op straat hebben doorgebracht.

 

Het draait hier niet enkel om de volgende verkiezingen, de wortels zitten veel dieper. Want als de verkiezingen niet meer democratisch kunnen, wat is dan het volgende?: de freedom of speech? freedom of assembly? freedom of information? Allemaal dingen die wij als Westerling als normaal aanschouwen maar in China niet de gang van zaken is. Er is geen freedom of speech, niemand durft te spreken want deze mensen dreigen opeens te "verdwijnen". Er is geen freedom of assembly, remember Tienanmen? Er is geen freedom of information: facebook is niet toegankelijk in China.

 

Nog straffer, China had de voorbije week de handen vol om artikels over Hong Kong ontoegankelijk te maken voor Chinezen. Of indien dit niet lukte werd de foto bijgewerkt of de titel veranderd. Een van de titels in een Chinese krant las: "Thousands of students on the streets in Hong Kong to celebrate the National Day of China" (euh, not really).

Honderden artikels werden door China geblokkeerd of de inhoud ervan werd gewijzigd.

Chinezen die een uitstap naar Hong Kong hebben geboekt worden niet doorgelaten aan de grens, groepsreizen uit China naar Hong Kong worden gecancelled. China heeft heilige schrik dat de Chinezen doorhebben welk tafereel er zich afspeelt en ook meer autonomie zouden vragen binnen China.

Vanaf woensdag besloten wij het protest even te laten voor wat het was een er tussenuit te trekken naar Japan maar ook daar bleven we de protesten volgen. Op 1 oktober (National Day) kwam het tot handgemeen tussen de protestanten en zogenaamde Anti-Occupy movements. De vechtersbazen verplaatsen zich in heuze knokploegen met maskers om hun gezicht te bedekken. Politie was nergens te bespeuren om de orde te handhaven. Meteen deed de geruchtenmolen de ronde dat China de Triades (Chinese maffia) had opgetrommeld om de protestanten angst aan te jagen. Beloofde gesprekken tussen studentenbewegingen en de overheid werden afgeblazen en het was terug naar af.

gewonde protestant na een aanval door een van de knokploegen

 



De Chief Executive van Hong Kong (er zelf van beschuldigd niet meer dan een marionet te zijn van Beijing) houdt intussen voet bij stuk. Meer nog, hij stelt een ultimatum tot zondag. Daarna zullen alle mogelijke middelen worden ingezet om de manifestanten te verwijderen en de mensen terug aan het werk te laten gaan.

Inmiddels zijn we dinsdag. Het protest is grotendeels verwaterd, nog niet alle wegen zijn terug open maar de scholen zijn inmiddels wel terug actief en her en der zie je alweer een taxi en een bus rijden. Vandaag is een eerste overleg gepland tussen de Pro-Democracy beweging en de regering. Beijing heeft geen haartje toegegeven aan het protest.

Wat betekent dit voor Hong Kong? Gaan we hier naar een scenario zoals in Beijing? Zal de volgende generatie Hong Kongers niet meer dezelfde verworven rechten kunnen genieten als de huidige? Wat betekent dit voor alle internationale bedrijven die zich hier hebben gevestigd in de wetenschap dat Hong Kong het perfecte huwelijk was tussen Oost en West?

Het wordt afwachten naar de toekomst. Maar Beijing is oppermachtig. China is groot, te groot. Er zijn zoveel Chinezen en Hong Kong is zo klein. Als tijdelijke bewoner hier zou je kunnen zeggen dat dit niet jouw strijd is om te voeren, maar je woont er wel tussenin dus automatisch ga je er ook je mening over vormen. Ik heb sympathie voor de studenten die durven opkomen voor hun toekomst. Niet voor de eerste keer brengt een kleine rimpel op het water een veel grotere golf teweeg (remember de studentenbeweging "Leuven Vlaams" in België). China zal dit niet kunnen negeren, ze hebben niet alle foto's en artikels offline kunnen halen. Dit zal hen nog parten spelen, Hong Kong is de luis in de pels geworden van China en zal hopelijk als inspiratie dienen voor andere gebieden onder druk (Tibet, Mongolië, maar ook Taiwan). Until then Hong Kong, stay strong!

 

 

Hong Kong revised!

1 september: ook voor de schoolgaande jeugd in Hong Kong opnieuw het startschot voor een nieuw schooljaar. Het is inmiddels al het tweede jaar dat we hier de "terug naar school vreugde" zien bij de kinderen en jeugd in Discovery Bay.

En zo begint alles zich zo een beetje voor de 2e maal af te spelen voor ons nu we al even aan ons tweede jaar hier bezig zijn. Voor de tweede keer hebben we hier bijna het regenseizoen overleefd (hout vasthouden dat er nu in september geen bakken water meer uitvallen of een taifun op de loer ligt ergens). Volgende week voor de tweede maal Mid-Autumn festival: het festival van de lantaarntjes voor de kinderen en de mooncakes en fruitmanden die ons kantoor in overvloed bereiken.
Zo heb ik voor het eerst "mangosteen" gegeten. Het heeft niets te maken met mango of met een steen. Het is een kleine bolsterachtige vrucht met binnenin wit en zoet vruchtvlees en het is overheerlijk.
Eind september voor de tweede maal bezoek van la mamma uit België en eveneens voor de tweede maal een bezoekje aan Japan (dit keer Osaka).

Soms zitten we zoal eens te filosoferen hoe het leven in Hong Kong ons veranderd heeft of onze blik heeft verruimd. Zo zijn er wel een aantal dingen die ons opvallen:
- Hong Kong is VEILIG: ik betrap er mezelf meer dan eens op dat ik mijn handtas ergens laat staan terwijl ik een koffie ga bestellen of terwijl ik in de supermarkt nog snel even de andere rij in loop omdat ik iets vergeten ben. Geen mens die er raar van opkijkt. Daar zou ik in België toch wel 2 keer over nagedacht hebben eer ik dat zou doen
- Roltrappen zijn normaal, anywhere en anytime: aan de supermarkt, aan de metro, in de mall, op straat (van het gelijkvloers naar de eerste verdieping), ... We zijn dan ook selectief blind geworden voor het gebruik der trappen. Soms zijn er zelfs geen trappen maar als ze er zijn worden ze niet of amper gebruikt (behalve als we na een vlucht van 14 uur naar België eens dringend onze benen moeten strekken en toch maar de trap nemen in de luchthaven)
- Hong Kong is dé city of convenience: boodschappen worden aan je deur geleverd (hip hoi voor het niet meer sleuren met het water, waspoeder en melk), openbaar vervoer is meticuleus georganiseerd: als de ferry 2 minuten te laat is worden die 2 minuten vertraging gevuld met excuses van de ferrymaatschappy en voor 3 euro sta je met een taxi op een mum van tijd waar dan ook je wil zijn, restaurants en bars zijn er in overvloed waardoor je je nooit ofte nimmer verveelt maw er is altijd wel iets te doen, ...
- Een domestic helper is niet iets voor de upper class: als je met 2 uit werken gaat (believe me de 38-uren week is een lachtertje hier) en van 's ochtends tot 's avonds uit huis bent val je op je knieën van dankbaarheid bij het zien van een opgeruimd en gepoetst appartement en versgewassen lakens op het bed en gestreken kledij in de kasten. Er is de laatste tijd heel wat te doen geweest over de onmenselijke behandeling van de live-in helpers (sorry maar de waarheid: vooral bij de Chinese gezinnen) en hun leefomstandigheden. Meestal zijn het Fillipijnse meisjes die thuis geen geld of vooruitzichten hadden en dus als domestic helper naar HK komen. Maar uiteraard zijn dit geen "dingen" en dien je hen fair en eerlijk te behandelen. Onze Catherine is goud waard, dat staat vast (al krijg ik het haar niet aan haar verstand gebracht dat wij niet "mam"en "sir" noemen). Salut en de kost dienstencheques!
- Hong Kong is een paradijs voor hikers: city life? Ook ja maar mijn god wat zijn er hier mooie wandelingen te doen. Bruno heeft het hiken helemaal ontdekt en gaat nu steevast op zaterdag mee met een groepje fanatiekelingen. Net zoals "de 20 km van Brussel in BE" hebben we hier events waar een heel jaar naartoe geleefd en gewerkt wordt. Er wordt nu naarstig getraind voor onder andere de  Maclehose trail (geen lachtertje want dit is een allesbehalve plat parcours, zoek het maar eens op) en de stairmasters (de naam zegt het zelf, bergop en bergaf en goed voor de kuitjes)

Daarbuiten hebben we er op een klein anderhalf jaar tijd al prachtige reizen op zitten die we vanuit België waarschijnlijk over 10 jaar hadden moeten spreiden (zowel voor de portemonnee als voor de afstand). Vanuit Hong Kong geraak je werkelijk overal in Azië en dit op enkele uurtjes vliegen. We zijn er nog lang niet op uitgekeken. Ons to-do lijstje zijn we flink aan het afwerken al komen er telkens weer dingen bij :-)

Binnenkort komen er waarschijnlijk wel eens een aantal foto's online van Bruno zijn hike verslaving, kwestie dat we jullie deze mooie beelden niet willen ontzeggen.

In tussentijd hieronder een foto van onze part-time hond Max. We zijn er intussen uit dat er momenteel geen full-time tweede hond kan bijkomen. Max is de hond van mensen bij ons wat verder in Discovery Bay maar jammer genoeg hebben ze eigenlijk geen tijd om met hem te wandelen. En daarvoor hebben wij ons met plezier opgegeven. Gezin blij, wij blij met nieuwe wandelgezelschap en Max blij (en moe vooral).

Living by the book

Kort na onze aankomst in Hong Kong schafte ik mezelf een Kindle aan. Kindle? zo'n e-reader aangesloten op Amazon waardoor je (en vaak aan de helft van de prijs trouwens) de wereldbibliotheek in de palm van je hand hebt. Op dat ogenblik leek het me een vrij duur cadeautje voor mezelf maar het bood ook een aantal voordelen: in Hong Kong wonen we op minder dan de helft van onze oppervlakte in België (met andere woorden mijn collectie boeken vloog onverbiddelijk in storage in België) en ten tweede nemen boeken tijdens het reizen wel wat plaats in (zeker als je er zoals ik minstens een drietal meezeult).

 

Sinds we hier wonen heb ik de gewoonte om, tussen de andere boeken in, ook wat te lezen over de bestemmingen die we tijdens onze tripjes aandoen. Soms hoor je dingen vertellen of kom je op je rondrit mensen tegen waarvan je denkt "van deze cultuur of van deze gebeurtenis wil ik toch graag wat meer weten". En dan kan het fictie of non-fictie zijn maar het is wel leuk om voor of na een reis nog even de cultuur opnieuw op te zoeken in het boek dat je aan het lezen bent.

 

Bij deze (voor de boekenwormen en geïnteresseerden onder ons) een lijstje van desbetreffende boeken die ik zeker kan aanraden:

 

- Silent Tears: A journey of hope in a Chinese Orphanage (Kay Bratt): Non-fictie: deze Amerikaanse mama verhuist met haar dochter en expat-man naar China. Om zich nuttig te maken biedt ze zich aan als vrijwilligster bij een lokaal weeshuis waar vooral meisjes verblijven (om de voor de hand liggende reden). Dit boek is een relaas van haar jaren als vrijwilligster daar en haar ups en downs en strijd met de Chinese "red tape"

 

- First they Killed my Father: A daughter of Cambodia Remembers (Loung Ung)

- After they Killed our Father: A Refugee from the Killing Fields Reunites with the Sister she left behind (Loung Ung). Non-fictie

Na ons bezoek aan Siem Reap in Cambodia (waar ik nog heel veel mensen zag die slachtoffer waren van landmijnen of nog steeds de tekenen droegen van de oorlog die er had gewoed) las ik deze twee boeken. Loung woont als 5-jarig meisje in een middenklasse gezin van 7 wanneer de Khmer Rouge de macht grijpt in Cambodia. Ze wordt met heel het gezin getransporteerd naar wat nu de killing fields worden genoemd. Haar vader, moeder en jongste zusje laten het leven in de kampen. Loung slaagt erin de vluchtelingenkampen te bereiken in Thailand samen met haar oudste broer en diens vrouw. Vandaar emigreert ze naar Amerika om er een heel nieuw leven uit te bouwen. Maar ze draagt voor de rest van haar leven de sporen mee van wat de Khmer Rouge heeft aangericht.

 

- Yakuza Pride (H.J. Brues): fictieverhaal dat je meer leert over de "sense of pride" en way of life in Japan, meer bepaald de underground maffia of Yakuza

 

- Story of a Comfort Girl (Roger Rudick) Non-fictie: Tijdens de "Council for Korean Comfort Women" in 1991 in New York (UN) wordt dit verhaal opgetekend van Ji Im-Sil. Ze is Koreaanse en wordt als jong meisje ontvoerd om als comfort girl te dienen tijdens WOII in Japan. De comfort girls zijn tot op vandaag door de Japanse regering letterlijk doodgezwegen of ontkend. Deze jonge meisjes uit China en Korea werden ontvoerd of verkocht om als seksslavinnen te dienen voor het Japanse leger in mensonterende omstandigheden. Velen van hen overleefden dit niet of pleegden nadien uit schaamte zelfmoord. De overlevers hebben meestal een leven in stilzwijgen geleefd (omwille van de schaamte) maar een kleine minderheid durft te spreken.

 

- Chinese dolls: a novel (Lisa See) Fictie: het verhaal van drie Aziatische meisjes Grace, Ruby en Helen wiens levenspad elkaar kruist in de voor/tijdens/ en naoorlogse showbusiness in Amerika. Elke van hen met hun eigen geschiedenis en geheimen. Een prachtige roman voor de liefhebbers.

 

- The Rape of Nanking: the Forgotten Holocaust of World War II (Iris Chang) non-fictie

Tot mijn grote scha en schande moet ik bekennen dat ik tot voor kort ook geen weet had van deze gebeurtenis. Als Westerling hebben we vaak niets gehoord (laat staan geleerd in onze geschiedenislessen) van wat er zich buiten ons continent afspeelde op wereldgebied. Maar tegelijk (of eigenlijk reeds eerder) woedde de oorlog reeds in Azië op een mogelijks nog grotere schaal.

In 1937 kwam de Chinese stad Nanking (nu gekend als Nanjing) ten val onder Japan. De schattingen zijn dat in Nanjing ongeveer 300.000 Chinese burgers (mannen, vrouwen en kinderen) werden afgeslacht en dit op een periode van enkele weken tijd op de meest gruwelijke wijze. Van die grootorde dat men er vrij zeker van is dat er op die korte periode meer Chinezen zijn ongekomen in Nanjing dan dat er Joden omkwamen tijdens de hele periode van WOII. Vandaar dat dit de "vergeten holocaust" wordt genoemd. Vergeten, te meer omdat Japan tot op heden verwoede pogingen onderneemt om ook dit in de doofpot te steken. Dit is een van de weinige boeken die er over de val van Nanjing werden geschreven.

 

Zoals je kan zien misschien niet te klasseren bij de "lichte cultuur" voor aan het strand maar stuk voor stuk wel eyeopeners. Na elk bezoek aan elk nieuw land voel ik me weer een stukje cultuur en kennis rijker, net zoals na het lezen van deze boeken.

Hiep hiep hoera HKSAR?

Vandaag 1 juli hebben we een dagje vrij omwille van de "HKSAR Establishment Day". 17 jaar geleden werd Hong Kong als Britse kolonie overgedragen in Chinese handen en toen omgedoopt naar de Hong Kong Special Administrative Region. Deel van China, maar toch ook niet helemaal. 1 country, 2 systems zoals het hier wel vaak wordt gezegd.

Maar hoe langer hoe meer gaan er stemmen op dat Hong Kong met de dag "Chineser" aan het worden is. En laat dat nu net de lokale bevolking niet zo gelukkig stemmen. De Chinese invloed wordt hier merkbaar voelbaarder, voor ons Westerlingen misschien minder, maar de lokale bevolking merkt het des te meer.

Waar kan je het als Westerling aan merken? Wij horen bijvoorbeeld van mensen die hier 10 jaar geleden reeds kwamen dat het Engels van de taxichauffeurs of bediening in de restaurants toen merkbaar beter was dan nu. Taxichauffeurs spraken vloeiend Engels en kenden ook alle Engelse straatnamen. Dat is inmiddels wel anders. De belangrijke gebouwen en straten, daar kan je nog geluk mee hebben, voor de rest moet je je taxi-app gebruiken. Een superhandige app trouwens die voor jou je bestemming omzet in het Kantonees (ook in Chinese tekens) dat je dan aan de chauffeur kan laten zien. Des te meer kans op slagen!

Wat nog? Hong Kong werd door de Britten bekend gemaakt met het idee van "queueing". Met andere woorden, niet trekken en duwen aan de metro of aan de bus maar netjes aanschuiven. Aan de bus is er nog niet veel te klagen, maar soms zie je (door het stijgende aantal Chinezen die Hong Kong bezoeken) wel eens akkefietjes ontstaan in de metro. Idee is dat je er eerst de mensen uitlaat vooraleer je zelf instapt. Chinezen hanteren echter de idee van "zo lang ik er maar op/af geraak". Op de rush hours heeft Hong Kong dus een soort MTR hulpverleners ingezet die je eraan herinneren dat je je beurt dient af te wachten en ook niet duwt om nog op de metro te geraken wetende dat de volgende metro er toch binnen de 2 minuten aankomt.

Zoals hierboven gezegd, meer en meer Chinezen bezoeken Hong Kong. Wat komen ze hier dan doen? Ow yeah, shoppen!! En wat zoal?:
* melkpoeder (gelimiteerd tot 2 dozen/pp) omwille van de crisis (en de sterfgevallen bij kinderen) de laatste jaren in China. Het melkpoeder bleek er giftige stoffen te bevatten dus men neemt het zekere voor het onzekere en komt het indien mogelijk hier kopen
* luxeproducten zoals horloges/handtassen/schoenen. Zijn deze niet te koop in China? Jawel, maar als je daar een Rolex winkel binnenloopt weet je nog altijd niet (hoe echt en authentiek de winkel er ook uitziet) of je met een echt exemplaar buitenstapt. De namaakindustrie is er zo ver gevorderd en patenten en merknamen kunnen slechts miniem worden beschermd dat Chinezen (jawel, diegenen die aan namaak doen) deze goederen zelden aankopen in China (eerst je bekwamen in namaak om dan je eigen winkels niet meer te vertrouwen, hallo Kafka)
* bepaalde "Westerse" merken die in China niet te koop zijn, en dan vooral zoetigheden of kledijmerken

Wat merken de lokale mensen dan vooral?
* een sterke vermindering of bedreiging van de vrijheid van meningsuiting: zo is volgens veel collega's de South China Morning Post (toch geldend als kwaliteitskrant) minder en minder open over wat er allemaal verkeerd loopt in China. Er zouden systematisch Hong Kongse hoofdredacteurs vervangen zijn door Chinezen hetgeen natuurlijk zijn gevolgen heeft voor de inhoud van de krant
* scholen en leerkrachten worden meer en meer aangemaand om pro-Beijing te zijn. Bijvoorbeeld om het Chinese volkslied aan te leren. Er worden zelfs cursussen Chinese geschiedenis gemaakt in China bedoeld om te onderwijzen in Hong Kong (maar dan wel een sterk gecensureerde versie van de Chinese historiek). Momenteel zijn er nog niet veel scholen die dit toepassen maar de druk vanuit China wordt opgevoerd
* de rijke Chinese middenklasse komt naar Hong Kong om vastgoed op te kopen als belegging met als gevolg dat de lokale bevolking in de kou blijft staan en het op dit moment voor een koppel tweeverdieners zo goed als onmogelijk geworden is om een appartement(JE!) te kopen. De prijzen blijven jaar na jaar stijgen ten gevolge van vraag en aanbod en de downpayment is 30-40% van het aankoopbedrag. Gemiddeld aankoopbedrag voor een appartementje van 60 m2? Afhankelijk van de plaats, maar toch wel snel ergens rond de 500.000-750.000 euro. Gemakkelijk op te hoesten door een Chinees uit de middenklasse (die al niets doende rijk geworden zijn), niet zo makkelijk voor een lokale Honkie.
* screening aan de grens: heb je toch eens de behoefte om als Honkie de grens met China over te steken? Zorg er dan vooral voor dat je nergens geseind staat als "pro-democratisch Hong Kong lid" of je komt er niet in (of misschien nog erger, niet meer uit).
* veel van mijn collega's hebben inmiddels een soort van contingency plan of uitwijkmogelijkheid achter de hand mocht een dag de situatie in Hong Kong niet meer houdbaar zijn (lees, te Chinees worden). Uitwijkmogelijkheden houden dan in: alles in Hong Kong verkopen en verhuizen naar het land waar je een paspoort van hebt om daar je leven verder te zetten. Zo heb ik een paar collega's met een Canadees paspoort, een UK paspoort of een Taiwanees paspoort.  Voor diegenen die vertrekken zal het met spijt in het hart zijn hun moederland achter te laten, voor diegenen die noodgedwongen moeten blijven zal er geen keuze zijn dan het nieuwe bewind te aanvaarden.
* de huidige Chief Executive (soort Eerste Minister) en de Council worden ervan beschuldigd meer en meer marionetten te zijn van wat Beijing voorschrijft. China zou nu ook voor de volgende verkiezingen in 2017 Chinese kandidaten op de lijst willen zien. Dit heeft ook geleid tot wat er vandaag gaande is. Een pro-democratische beweging riep op tot de "Occupy Central" protestbeweging die vandaag is uitgegaan. Van Central (het financiële centrum) tot Causeway Bay (het shoppingdistrict) werden er betogingen georganiseerd om op te roepen tot een democratischer Hong Kong en het beschermen van de identiteit en integriteit van wat Hong Kong tot Hong Kong maakt. De petitie zou inmiddels al door 800.000 mensen getekend zijn. Hieronder een beeld van Victoria Park vandaag tijdens de Occupy Central for Love and Peace mars.




Een echte feestdag is het dus voor veel Hong Kongers niet te noemen. Naar de toekomst toe staat er veel op het spel, gewonnen vrijheden dreigen verloren te gaan. De speciale regeling die voor Hong Kong getroffen is met China duurt nog 33 jaar verder, maar het is nu al duidelijk dat een pro-Chinese invloed onafwendbaar is. Alleen de vraag hoe ver men deze wil doortrekken en hetgeen Hong Kong zo aantrekkelijk maakt op het spel wil zetten naar de toekomst toe.

Herinnering aan een beste vriend: Milo († 6 juni 2014)

" To you, they might be your best friend, but to them you are everything"

De meeste mensen zijn inmiddels op de hoogte, maar bij deze willen we toch ook een post wijden aan onze beste vriend Milo die we jammer genoeg hebben moet afgeven op vrijdag 6 juni.

Het kwam niet helemaal als verrassing maar deed daarom niet minder pijn.

 

Na onze verhuis naar Hong Kong had Milo zich (naar goede cocker spaniël gewoonte) helemaal ontpopt tot hike -en zwemgezelschap: geen berg te hoog of geen poel te diep, Miloke was altijd van de partij. Hij amuseerde zich rot tijdens de vele wandelingen door het bos en de bergen (zeg nu zelf, toch veel leuker dan een wandeling langs de steenweg van Orsmaal of zelfs het Vinne in Zoutleeuw).

Hij deed vele malen de tocht naar Mui Wo (en terug met het bootje, daar kon hij zo van genieten) en zelfs de Twin Peaks en de Sunset Peak die ons deden puffen en blazen waren voor Milo maar klein bier.

 

Ook de vele zwemuitjes met zijn vriendjes van de hondenclub hier deden Milo tijdens het weekend al tijdig aan ons bed staan 's ochtends. En 's ochtends naar het strand om achter de krabben aan te gaan, o wat was dat allemaal leuk.

 

Hij was zowel tijdens de week als het weekend (jammer genoeg in het laatste geval soms op hetzelfde tijdstip) onze vast "wakkermaker" door zijn gerollebol in ons bed. En als dat niet hielp dan assisteerde Milo wel eventjes bij de ochtendlijke wasbeurt, dan was je gezicht toch al meteen proper.

 

Begin februari keerde Milo terug van een van zijn lange wandelingen, en we dachten dat het toch wat veel was geweest, zo 2 lange wandelingen op een weekend. Maar de dag erna begon hij te hoesten zonder ophouden, hetgeen ons een beetje verontrustte waardoor we meteen een afspraak bij de dierenarts maakte. Deze hoorde hartruis en verwees ons door voor een echo op HK island.

 

Na dit onderzoek kregen we heel slecht nieuws: Milotje had een vergroot hart en een slecht werkende hartklep als gevolg. Zelfs in die mate dat de dokter die de echo gedaan had ervan versteld stond dat hij nog leefde, want de meeste honden met die mate van aandoening overleven het niet. Gezien zijn leeftijd (amper 5) werd ook meteen geconcludeerd dat dit genetisch moest zijn en geen ouderdomsziekte. Dus na de heupdysplasie vastgesteld toen hij amper een jaar was kwam dit erbij.

 

Milo moest meteen aan de zware medicatie. Het leek wel een bejaardentehuis bij ons met al die potjes pillen: pillen voor 's ochtends en voor 's avonds geordend in doosjes omdat het er zoveel waren dat je er anders de tel bij verloor.

 

Maar Miloke bleef zijn vrolijke zelf. De lange wandelingen waren verleden tijd maar nog eens in de poel zwemmen of naar het strand daar werd hij nog altijd even blij van. Hoewel we hem wel zienderogen achteruit zagen gaan.

 

De laatste paar weken was het zo erg geworden dat hij het niet meer aankon zelf de trap op of af te gaan van ons appartement. En dan, na een korte strijd van amper 4 maanden besliste het lichaam van Milo dat het welletjes was geweest. Onze helper Catherine en Bruno waren bij hem. Ook Jahra heeft afscheid kunnen nemen.

 

Als we de balans opmaken van Milo zijn leven kunnen we zeggen: veel te kort maar wel gelukkig. Hondenschool waar hij zo graag naartoe ging elke week, fietsen, zwemmen, lopen... en een veelvoud van dat allemaal hier in Hong Kong. Hij is door iedereen (ondanks zijn "avondhumeur") graag gezien geweest en was een pracht van een hond en topgezelschap. We zullen hem enorm missen.

 

Bij deze nemen we de gelegenheid ook te baat om even het volgende mee te geven: lieve mensen, koop alsjeblieft nooit ofte nimmer een hond in een dierenspeciaalzaak. Ja de puppies zien er allemaal geweldig lief en knuffelbaar uit en ze zijn toch o zo klein en schattig. Maar het hartzeer om ze zo vroeg te moeten afgeven is veel te groot. Meteen bij de eerste controle van Milo wist de dierenarts ons te zeggen dat zijn paspoort naar alle waarschijnlijkheid was vervalst en dat hij evengoed uit het buitenland kon komen ipv van de voornoemde Belgische kweker. Na 1 jaar werd er ook heupdysplasie vastgesteld (in 99% van de gevallen op deze jongen leeftijd gevolg van broodfok) en 4 jaar later begaf zijn hartje het. Beide aandoeningen moet hij mee geboren zijn en zijn het gevolg van broodfok.

 

Dit wens je geen enkele hond of zijn baasjes toe!

 

Wil je absoluut een rashond, koop er dan een met stamboom. Maakt het allemaal niet zoveel uit, haal er dan eentje uit het asiel die goed in je gezin past en zal blij zijn met de nieuwe thuis. Wij voelen dat we liefde overhebben voor een tweede hond en zullen waarschijnlijk na onze vakantie in België beginnen met het fosteren (tijdelijke opvang tot er een definitieve thuis is gevonden) van honden tot er eentje bij is die terug mooi in ons gezin past zodat we hem kunnen adopteren.

Een Milo zal het nooit meer worden, maar elke hond verdient een liefhebbende thuis en zorgzaam baasje. Niet voor even, maar voor de rest van hun leven!

OSKAR!! (en Cesar)

Mei is de maand van de lente, de maand van alle nieuw begin en dus ook van nieuw leven. Bij deze stel ik trots mijn pasgeboren metekindje Oskar Coel voor (de pretoogjes van de trotse meter kunnen jullie jammer genoeg niet zien). Voor alle duidelijkheid, het is Oskar met accent op de O, gesnopen !?! Geboren op 6 mei dus goed op tijd voor moederdag. Gisteren zagen we hem voor de eerste keer op skype verschijnen (jong geleerd is oud gedaan). Met die lange vingertjes heeft de familie Coel een heuse pianist in huis. Komt dat even goed uit, Isolde gaat vast en zeker voor drum en met het mooie stemmetje van Aster vormt dit de perfecte band :)! En hoe leuk het hier ook is, op zo'n momenten zou je toch liever in België zijn (hetgeen meteen verholpen werd door begin juni een businesstrip te boeken. Hopelijk is Oskar er klaar voor :)





Gisterenavond trokken we naar de expo om een voorstelling van Cesar Millan (aka de hondenfluisteraar, aka de overgebruinde Mexicaan/Amerikaan met een beetje te witte tanden) bij te wonen. Hij is voor de eerste keer in Hong Kong en dat konden we als trouwe fans van zijn TV show op National Geographic niet missen. Naar ons aanvoelen zat de helft van de inwoners van Discovery Bay (aka Doggy Bay) er ook. Leuke show met toffe anecdotes en een paar goede tips. We kunnen weer aan de slag met de viervoeters nu. Thanks Cesar!

Easter in Kyoto

Over Pasen trokken we voor 6 dagen richting Kyoto, onze eerste ontmoeting met Japan. Maar laat ons zeggen dat het zeker niet de laatste zal zijn (een volgende trip in oktober is reeds under construction). Voor diegenen onder jullie die net zoals wij verzot zijn op reizen en het ontdekken van nieuwe landen en culturen hebben we de volgende raad: zet Japan bovenaan je lijstje. Onbekend is misschien onbemind maar in dit geval volledig ten onrechte.

Het is geen evidentie om even een korte samenvatting te schrijven maar wat heeft Japan zoal te bieden:
- netheid: nergens zie je vuil langs de straat, het is er enorm proper (luchtkwaliteit inclusief en we kunnen het weten vergeleken met Hong Kong) en toch vind je er zelden een vuilnisbak

- orde: er wordt niet geduwd of gedrongen (so unlike onze vrienden uit China), waar je ook bent of het nu voor de metro is of in een restaurant, iedereen schuift aan en wacht beleefd zijn beurt af

- beleefdheid: Japanners zijn gereserveerde maar wel zeer beleefde mensen (tot op het vreemde af zelfs soms voor ons). De dame achter de balie van ons hotel vergezelde ons naar de lift en maakte de befaamde buiging net zo lang tot onze liftdeur dicht ging, als je een restaurant ingaat of verlaat verwelkomt alle personeel je in koor, altijd met de glimlach (zelfs voor Westerlingen zoals wij hetgeen voor Japanners geen evidentie is omdat het niveau Engels toch wel vrij laag ligt)

- prachtige natuur: de rust en stilte die je overkomt als je in de vele tuinen rondloopt is de ideale manier om te ontstressen van het leven in Hong Kong, je ontsnapt er werkelijk een beetje aan de wereld en komt er volledig tot rust

- tempels en shrines: de Japanners mixen hun originele geloof (Shinto) met het Boeddhisme afhankelijk van de gebeurtenis in hun leven die zich voordoet dus ze gaan afhankelijk daarvan ofwel naar de tempel of naar een shrine

- sublieme keuken: sushi, sashimi, yakitori, yakiniki, en de befaamde kaiseki keuken (haute cuisine van Japan), de eetcultuur is er zeer veelzijdig en rijk. En het was voor ons een verademing om eens langer dan een uur in een restaurant te kunnen zitten zonder dat het personeel je al dan niet vriendelijk maar met aandrang vraagt de tafel vrij te geven zoals het in Hong Kong de gewoonte is. Je komt aan wanneer je wil en je vertrekt wanneer je wil.

- desserts: de Japanners zijn echte zoetebekjes (ook nog zo'n verschil met Hong Kongers voor wie alles hartig en zeker niet zoet mag zijn). Ijs in de befaamde smaken: black sesame, cherry blossom en green tea, vele taartjes (en echt gemaakt volgens het Franse recept, we kunnen het beamen), zoetigheden vallen duidelijk in de smaak

- cherry blossom season: al waren we niet meer echt in het volle seizoen om alles in bloei te zien, Japan in de lente is prachtig met alle bloesems aan de bomen (hoewel de herfst met het verkleuren van de blaren ook zeer mooi hoort te zijn)

- Geiko en Meiko: de meesten die je er ziet zijn toeristen verkleed als deze dames, maar als je een echte op foto kan vastleggen, goed meegenomen. De meiko is een apprentice geiko (volleerd entertainer). Al doet de film " memoires of a Geisha" deze dames niet echt alle eer aan (aangezien het alles met entertainment te maken heeft en niets met prostitutie). Deze meisjes worden op zeer jonge leeftijd gerecruteerd door de Geisha huizen, volgen dan een zeer harde opleiding van 5 jaar waarna ze volleerd geisha (of geiko in het Japans) zijn. Ze entertainen gasten in de befaamde theehuizen (je komt er niet in tenzij je geintroduceerd wordt of een gekende klant bent, vraag maar aan Bush hij ving ook bot). Meiko en Geiko worden getraind in dansen, muziek, zang, theeceremonies, bloemschikken, schilderkunst, poesie enzovoort om zo de perfecte gastvrouw te kunnen zijn. Kruis je er eentje op je pad, verwacht dan niet dat ze glimlachend zal poseren voor de foto (hun glimlach is gereserveerd voor klanten).

Onze 6 dagen in Kyoto waren goed gevuld met mooie wandelingen/fietstocht, cultuur en natuurlijk leuke restaurantbezoekjes. Iedereen die op zoek is naar een top citytrip, go to Kyoto, you'll love it!

 Bidprentjes aan de Kyumizudera Tempel

 Een Meiko (geen echte want ze lacht een beetje te hard, wel mooi op de foto)

 De Fushimi-Inari Shrine (allemaal duizenden torii leiden omhoog naar een vergezicht over Kyoto)

 Imperial Palace garden

 Ginkaku-Ji Tempel en tuin

 handgemaakte waaiers

 Bamboo forest

 Kaiseki keuken in originele setting (restaurant is ingedeeld in allemaal aparte private rooms). Je krijgt een 7-tal verschillende gerechtjes, allemaal even lekker

 Verse sushi

 Okonomyaki: een soort Japanse pannekoek met ajuin, ei, vlees/vis en noedels (zeer hartig en lekker)

 Yakitor yummie (Bruno's favoriet)

Bezoek Matthias en Lobke

Eind februari kregen we bezoek van Matthias en Lobke, ons tweede vriendenkoppel op bezoek sinds onze verhuis. En we kunnen bescheiden zeggen dat ze zich geamuseerd hebben. Het weer zat dan wel niet altijd mee (februari is zowat de meest mistige maand van het jaar) maar het heeft de pret niet bedorven. Veel gelach, gezever en plezier (af en toe een beetje hoofdpijn de dag erna) maar het hoort erbij. Enjoy the pictures!

 Op DB

 TST Kowloon

 Stanley

 Night out in LKF

 Kater verteren met voetmassage en Korean BBQ in Mong Kok

 Po Lin klooster en Tai O

 De haaarden aan de nunnerie (inside joke, sorry)

 Horse races en ladies night in Wan Chai

 Shenzhen met kleine oogjes

 Fun in Ocean Park

Panda??!!