" To you, they might be your best friend, but to them you are everything"
De meeste mensen zijn inmiddels op de hoogte, maar bij deze willen we toch ook een post wijden aan onze beste vriend Milo die we jammer genoeg hebben moet afgeven op vrijdag 6 juni.
Het kwam niet helemaal als verrassing maar deed daarom niet minder pijn.
Na onze verhuis naar Hong Kong had Milo zich (naar goede cocker spaniël gewoonte) helemaal ontpopt tot hike -en zwemgezelschap: geen berg te hoog of geen poel te diep, Miloke was altijd van de partij. Hij amuseerde zich rot tijdens de vele wandelingen door het bos en de bergen (zeg nu zelf, toch veel leuker dan een wandeling langs de steenweg van Orsmaal of zelfs het Vinne in Zoutleeuw).
Hij deed vele malen de tocht naar Mui Wo (en terug met het bootje, daar kon hij zo van genieten) en zelfs de Twin Peaks en de Sunset Peak die ons deden puffen en blazen waren voor Milo maar klein bier.
Ook de vele zwemuitjes met zijn vriendjes van de hondenclub hier deden Milo tijdens het weekend al tijdig aan ons bed staan 's ochtends. En 's ochtends naar het strand om achter de krabben aan te gaan, o wat was dat allemaal leuk.
Hij was zowel tijdens de week als het weekend (jammer genoeg in het laatste geval soms op hetzelfde tijdstip) onze vast "wakkermaker" door zijn gerollebol in ons bed. En als dat niet hielp dan assisteerde Milo wel eventjes bij de ochtendlijke wasbeurt, dan was je gezicht toch al meteen proper.
Begin februari keerde Milo terug van een van zijn lange wandelingen, en we dachten dat het toch wat veel was geweest, zo 2 lange wandelingen op een weekend. Maar de dag erna begon hij te hoesten zonder ophouden, hetgeen ons een beetje verontrustte waardoor we meteen een afspraak bij de dierenarts maakte. Deze hoorde hartruis en verwees ons door voor een echo op HK island.
Na dit onderzoek kregen we heel slecht nieuws: Milotje had een vergroot hart en een slecht werkende hartklep als gevolg. Zelfs in die mate dat de dokter die de echo gedaan had ervan versteld stond dat hij nog leefde, want de meeste honden met die mate van aandoening overleven het niet. Gezien zijn leeftijd (amper 5) werd ook meteen geconcludeerd dat dit genetisch moest zijn en geen ouderdomsziekte. Dus na de heupdysplasie vastgesteld toen hij amper een jaar was kwam dit erbij.
Milo moest meteen aan de zware medicatie. Het leek wel een bejaardentehuis bij ons met al die potjes pillen: pillen voor 's ochtends en voor 's avonds geordend in doosjes omdat het er zoveel waren dat je er anders de tel bij verloor.
Maar Miloke bleef zijn vrolijke zelf. De lange wandelingen waren verleden tijd maar nog eens in de poel zwemmen of naar het strand daar werd hij nog altijd even blij van. Hoewel we hem wel zienderogen achteruit zagen gaan.
De laatste paar weken was het zo erg geworden dat hij het niet meer aankon zelf de trap op of af te gaan van ons appartement. En dan, na een korte strijd van amper 4 maanden besliste het lichaam van Milo dat het welletjes was geweest. Onze helper Catherine en Bruno waren bij hem. Ook Jahra heeft afscheid kunnen nemen.
Als we de balans opmaken van Milo zijn leven kunnen we zeggen: veel te kort maar wel gelukkig. Hondenschool waar hij zo graag naartoe ging elke week, fietsen, zwemmen, lopen... en een veelvoud van dat allemaal hier in Hong Kong. Hij is door iedereen (ondanks zijn "avondhumeur") graag gezien geweest en was een pracht van een hond en topgezelschap. We zullen hem enorm missen.
Bij deze nemen we de gelegenheid ook te baat om even het volgende mee te geven: lieve mensen, koop alsjeblieft nooit ofte nimmer een hond in een dierenspeciaalzaak. Ja de puppies zien er allemaal geweldig lief en knuffelbaar uit en ze zijn toch o zo klein en schattig. Maar het hartzeer om ze zo vroeg te moeten afgeven is veel te groot. Meteen bij de eerste controle van Milo wist de dierenarts ons te zeggen dat zijn paspoort naar alle waarschijnlijkheid was vervalst en dat hij evengoed uit het buitenland kon komen ipv van de voornoemde Belgische kweker. Na 1 jaar werd er ook heupdysplasie vastgesteld (in 99% van de gevallen op deze jongen leeftijd gevolg van broodfok) en 4 jaar later begaf zijn hartje het. Beide aandoeningen moet hij mee geboren zijn en zijn het gevolg van broodfok.
Dit wens je geen enkele hond of zijn baasjes toe!
Wil je absoluut een rashond, koop er dan een met stamboom. Maakt het allemaal niet zoveel uit, haal er dan eentje uit het asiel die goed in je gezin past en zal blij zijn met de nieuwe thuis. Wij voelen dat we liefde overhebben voor een tweede hond en zullen waarschijnlijk na onze vakantie in België beginnen met het fosteren (tijdelijke opvang tot er een definitieve thuis is gevonden) van honden tot er eentje bij is die terug mooi in ons gezin past zodat we hem kunnen adopteren.
Een Milo zal het nooit meer worden, maar elke hond verdient een liefhebbende thuis en zorgzaam baasje. Niet voor even, maar voor de rest van hun leven!
