Laat eens met uw voeten spelen...in Mong Kok

Omdat het weekend toch al zwaar genoeg geweest was na een verjaardagsfeestje op vrijdag en een stagnight op zaterdag besloten we dat een tripje naar het mekka van hardcore China (in Hong Kong dan wel) er ook nog wel bij kon.

Dus trokken we naar Lai King en Mong Kok. Lai King zou je de plaatselijke Gamma of Brico kunnen noemen, alleen minder mooi geordend maar dus wel stukken goedkoper. Handig, als je kabelgootjes of een stopcontact tekort komt, maar als je geen ongelukken wil doen (oftewel niet tegen teveel schenen wil schoppen) blijf je er best niet te lang.

Zelfde verhaal voor Mong Kok. Een mierennest van mensen, en dan mogen we nog wel wezen dat het niet aan het regenen was. Want wij Europeanen zitten jammer genoeg net op steek-mijn-oog-uit hoogte. In Mong Kok vind je alles van namaakgoederen (vooral handtassen en lederwaren) op de Ladies Market tot kledij, schoenen, i-phone hoesjes....

We besloten even weg te duiken van de drukte in iets waarvoor Mong Kok ook bekend staat: een foot massage salon (zoals je deze bijvoorbeeld ook in Wan Chai vindt). Vaak zijn het provisoir opgetrokken massagesalons in appartementsgebouwen waar de masseurs wonen en overdag massages geven. En ja, het deed deugd!

Ja, ze zijn waterproof

Bubble juice (mangosap met gelatineballetjes in, een delicatesse)

Voetmassage voorafgegaan door nek en schoudermassage

Viva....Macau!

Dit weekend trokken we voor mijn birthdayweekend 2 dagjes naar Macau.
Macau is net zoals Hong Kong een S.A.R (Special Administrative Region) van China, met hun eigen uitzonderingen en speciale gevalletjes op de Common Law van China.
In het geval van Macau is dit met uitstek het gokken aangezien Macau aanzien wordt als het Vegas van Azië.

Elk hotel met naam en faam van Vegas vind je ook in Macau: MGM Grand, The Venetian, The Galaxay,... noem maar op het is er ook. En elk hotel heeft zijn eigen casino en mall met enkel luxemerken. Ik denk dat we nog nooit zoveel juweliers en luxemerken geconcentreerd hebben gezien op zo'n kleine oppervlakte, zelfs niet in Hong Kong. Gokken is hier dan ook serious business. Er wordt grof geld ingezet, gewonnen en verloren. Aan de goktafels wordt niet gelachen of gedronken, enkel serieuze gezichten (binnen in de casino's mogen er jammer genoeg geen foto's genomen worden). En voor de big winners zijn er ook big spenders mogelijkheden te over in Macau.

Op vrijdagavond lieten we ons meevoeren in de nieuwe Cirque du Soleil show: The House of the Dancing Water. Fe-no-me-naal, 90 minuten waarin je ogen te kort komt om alles te volgen. Na de show gingen we op verkenningspad in de verschillende hotels en casino's van the city of dreams en de cotai strip, en opnieuw val je van de ene verwondering in de andere. In de Venetian alleen al kan je een dag rondlopen.

Vandaag gingen we op verkenning op Macau eiland naar het oude Portugese stadscentrum. Vreemd gevoel, het ene moment waan je je in Europa en het andere kom je terug knal in Azië terecht. De Portugezen verlieten Macau in 1999 maar alle straatnamen, bordjes en menu's staan nog in het Portugees. En ja hoor, je kan er ook pasteis de nata eten (we voelden ons meteen terug in Lissabon).

En omdat beelden meer zeggen dan 1000 woorden, hieronder een fotoverslagje van onze tweedaagsje. Macau we will be back!

Cirque du soleil House of the Dancing Water show

Hard Rock Hotel

 

The Venetian en Bellini Bar

The MGM Grand Casino and hotel lounge

Macau old city center

 

Grand Hotel Lisboa

A little hike on Lamma Island

Nog zoiets populairs om te doen in Hong Kong...hiken. Er zijn hier verschillende mooie hiking trails om te doen op en rond Hong Kong Island. De Dragon Back is de zwaarste en loopt vanop Hong Kong island beneden tot helemaal bovenaan Victoria Peak.Laten we wel wezen, dat is dus een tocht van minstens 4 uur en die hebben we niet gedaan.

Wat we wel deden is met de boot naar Lamma Island varen om daar een wat bescheidener tochtje te doen. Bij aankomst werden we vergast op een hevige regenbui die ons, ja nood breekt wet, een uurtje deed schuilen in de lokale Britse pub om daarna te vertrekken van de ene kant van het eiland naar de andere kant.

Bij aankomst aan de overkant konden we de vele leuke lokale visrestaurantjes niet weerstaan en pikten we een seafood meal mee. Scalops, clams, lobster en shrimp, hmmmm! We love hiking :)

Zie ik de lichtjes van ....Hong Kong (from Victoria Peak Hong Kong)

Gisteren namiddag namen we de cable car richting Victoria Peak omhoog. Een hele klim voor het oude beestje onder een hoek van 45 graden. Van op de peak heb je een heel mooi zicht op Hong Kong Island en de omliggende eilanden.

Het is ook het soort Beverly Hills van Hong Kong want hier wonen enkel rich and famous (met meer dan 1 domestic helper en heel vaak een chauffeur). Maar het zicht is er adembenemend, zeker als je komt op het moment dat de zon ondergaat en in Hong Kong overal de lichtjes aangaan.

Voor de liefhebbers: The Peak Lookout restaurant is een aanrader!

The sad story of the Philippines

Het kan niet allemaal meevallen zeker, maar dit was toch wel een major disappointment vorig weekend. We hadden zo uitgekeken naar onze 5 dagjes vakantie...Vanuit Belgie lijkt het waarschijnlijk of we hier elke dag met vakantie zijn, euhm, nope guess again. We waren wel degelijk aan vakantie toe na het hele verhuisgebeuren en de eerste 2 vermoeiende maanden hier met lange werkdagen.

Dus vertrokken we vorige week zaterdag richting Manilla, tot dusver geen problem. Ook de busrit naar Batangas ging verbazend vlot, zeker als je in je achterhoofd houdt dat er op de Filippijnen een lichtelijk ander tijdsbesef geldt dat in Hong Kong, te vergelijken met Duitsland tov Spanje of iets in die richting.

Aangekomen aan de pier van Batangas liep het echter mis. We moesten hier nog een overzetboot nemen van ongeveer 15 à 20 minuten naar Mindoro waar ons hotel was maar aan de massa mensen die er te wachten stond kon je al zeggen dat er iets loos was. Wat bleek? Typhoon 1 alarm en dus geen boten. En nu wordt het helemaal Kafka, het was 14 uur en het volgende weerbericht zou pas volgen om 17 uur. Let wel, na 17 uur mogen er van de kustwacht geen boten meer uit...

Dan maar op aanraden van de hotelmanager in Mindoro een hotel gezocht in Batangas. Volgende morgen kregen we het jammerlijk telefoontje dat er nu typhoon 2 alarm was en dat er opnieuw geen boten uitgingen. Tjah, toen hadden we t wel gehad dus vluchten omgeboekt en terug richting Hong Kong.

De Filippijnen mogen dan wel een heel opgewekt en vriendelijk volkje zijn, achteraf bekeken verbaast het ons in geen geval dat hun land nog steeds blinkt in de lijst van ontwikkelingslanden. Het bestuur draait er vierkant, de openbare instellingen liggen steeds zo goed als lam en de bevolking is er nog steeds straatarm, schrijnend straatarm hebben we soms gezien. Diegenen die zogezegd iets te zeggen hebben, zoals bijvoorbeeld kustwacht, lopen dan ook graag met hun macht te koop.

Pas bij aankomst terug in Hong Kong besef je dan hoe goed het hier wel wonen is. Geen machtsvertoon, vlotte organisatie, stiptheid, netheid,.... Ergens is het te begrijpen (al valt het niet goed te keuren) dat Hong Kongers hier neerkijken op de Filippijnen en vinden dat deze mensen enkel goed zijn om als domestic help te werken. Het is een pijnlijke en spijtige zaak voor het land maar het lijkt ons dat de Filippijnen nog een lange weg te gaan hebben.

Hopelijk volgende keer beter...